مقایسه اثرات تغذیه میگوی سفید غربی (litopenaeus vannamei) با پروبیوتیک باسیلوس، نانوذرات مس و مس یونی بر شاخص های رشد، بقاء، فلور باکتریایی دستگاه گوارش و مقاومت آن ها در رویارویی با باکتری vibrio harveyi

صنعت آبزی پروری به ویژه میگو بطور متداول در ایران و سایر کشورها با بیماری¬های مختلفی مواجه بوده است، که از بین عوامل مختلف، باکتری های بیماری¬زا مهم¬ترین عامل عنوان شده، زیرا صدمات اقتصادی بزرگی به صنعت پرورش میگو وارد کرده است. این پژوهش در دو بخش شرایط آزمایشگاهی و شرایط طبیعی انجام شد. در شرایط آزمایشگاهی ابتدا امکان کاربرد نانوذرات مس با غلظت موردنیاز میگوی سفیدغربی (34 میلی-گرم بر کیلوگرم جیره) در کنار پروبیوتیک b. subtilis (cfu/ml108)و سپس بررسی خواص آنتاگونیستی پروبیوتیک، نانوذرات¬مس و ترکیب این دو در برابر باکتری بیماری¬زا v. harveyi luminescent با دو روش انتشار چاهکی و دیسکی بررسی شد. در شرایط طبیعی، میگوها در تیمارهایی شامل تیمار1 (تیمار کنترل)، تیمار2 (تیمار پروبیوتیک b. subtilis(cfu/ml108)، تیمار3 (تیمار یون¬مس (34 میلی¬گرم بر کیلوگرم جیره))، تیمار4 (تیمار نانوذرات¬مس (34 میلی¬گرم بر کیلوگرم جیره))، تیمار5 (پروبیوتیک و یون¬مس) و تیمار6 (تیمار پروبیوتیک و نانوذرات¬مس) به مدت 8 هفته تغذیه شدند. از یافته¬های شرایط آزمایشگاهی مشخص شد که نانوذرات مس با غلظت موردنظر اثر بازدارندگی بر پروبیوتیک نداشته و امکان کاربرد همزمان این دو در جیره وجود دارد و در رویارویی با باکتری بیماری¬زا، سوسپانسیون ترکیبی پروبیوتیک و نانوذرات مس بیشترین بازدارندگی را در برابر باکتری بیماری¬زای ویبریو از خود نشان دادند که با سوسپانسیون پروبیوتیک اختلاف معنی¬داری نداشت(05/0??). یافته¬های شرایط طبیعی مشخص کرد که در تیمار پروبیوتیک و تیمار پروبیوتیک و نانوذرات¬مس به¬طور معنی¬داری عملکرد رشد، بازماندگی و فلور باکتریایی روده را نسبت به تیمار کنترل بهبود بخشید و منجر به افزایش بازماندگی نسبی در مواجهه با باکتری بیماری-زای ویبریو گردید(05/0??). میگوهای تیمار نانوذرات¬مس نسبت به تیمار یون¬مس اثربخشی بهتری در رشدو بازماندگی از خود نشان دادند؛ علاوه براین نرخ بازماندگی نسبی بالاتری در مواجهه با باکتری بیماری¬زای ویبریوبدست آمد. کاربرد نانوذرات مس که در این پژوهش برای اولین بار صورت گرفت نه تنها منجر به کاهش عملکرد پروبیوتیک b. subtilis موجود در جیره نگردید بلکه منجر به افزایش اثر آن¬ها در بهبود رشد وبازماندگی نسبی میگوها در رویارویی با باکتری بیماری¬زای ویبریو گردید.